Η Ρεματιά της Γουρίας....

Ψάχνοντας αυτά που σώθηκαν από τη συμφορά... περπατάμε έξω από τον οικισμό Περλεγκιάνικα προς τα Λογοθετιάνικα... κατά μήκος της ρεματιάς της Γουρίας.

Ειρηνικό τοπίο ... κυπαρίσσια, μικρές καλλιέργειες, λιόφυτα και υπόσχεση νερού. 

Στην πρώτη διασταύρωση ο  αγροτικός δρόμος δεξιά οδηγεί σε πυκνό κυπαρισσοδάσος. Στις όχθες της εγκαταλειμμένης ρεματιάς ερείπια ξεχασμένων νερόμυλων, μνημεία του ανθρώπινου κόπου μιας άλλης εποχής.  Γκρεμισμένες στέγες, σωροί από πέτρες και σε έναν νερόμυλο το βουτσί ( ο πύργος από τον οποίο έπεφτε το νερό με ορμή ) στέκεται ακόμα όρθιος ανάμεσα στα κυπαρίσσια...  Μαγική διαδρομή για ολίγους, λόγω της πυκνής βλάστησης.

Αλήθεια μπορούν τα μελισσοκομεία να βρίσκονται πάνω σε αγροτικούς δρόμους;

Η αριστερή διακλάδωση οδηγεί κατευθείαν στη ρεματιά περπατάς άνετα ανάμεσα σε αραιή βλάστηση πάνω σε αγροτικό δρόμο. Βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο ανάμεσα σε Λογοθετιάνικα και Κουσουνάρι βρίσκουμε την πηγή της Γουρίας.  Σήμερα το νερό της πηγής το οποίο φαίνεται να εξαντλείται χρησιμοποιείται μερικώς για την ύδρευση του οικισμού των Λογοθετιανίκων. Παλαιότερα η Γουρία μαζί με τη Γωνία (έξω από τα Μητάτα) υδροδοτούσαν όλα τα γύρω χωριά και τον Ποταμό.

Η πηγή της Γουρίας

Το τοπωνύμιο  Γουρία πιθανόν προέρχεται από τη λέξη γύρος- Γυρία. Το -υ συχνά αλλάζει σε -ου στην παλαιά Κυθηραϊκή διάλεκτο, π.χ συκιά - συκία- σουκία.

Η Τέχνη στη φύση

Του γιαλού τα βοτσαλάκια

................

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες 


Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς 


Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι 


Λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα,μ’ακούς 


Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς 


Τών ανθρώπων 


Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει 


Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς 


Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς ..............

Οδυσσέας Ελύτης “ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ”

Φτιαγμένα στις αρχαίες φωτιές, σμιλεμένα από σκοτεινούς ανέμους και βαθιές θάλασσες, ταπεινά βότσαλα της παραλίας, ταξιδεύουν στην προαιώνια αγωνία των άστρων.

Μορφές θολές, σκέψεις ανέκφραστες, έμβρυα αγέννητα χωρίς ελπίδα εκτός κι αν οι οδύνες της συνείδησης τα προσαρμόσουν στην φευγαλέα πραγματικότητα.

Σκιές και σχήματα της νοήσης μιλάνε για την κοινή μοίρα ανθρώπων και πετρωμάτων.

Τα αφιερώνω σε όλους όσους αντέχουν “....το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο”   

Διακόφτι, το μονοπάτι με τις μουσικές πέτρες

Νότια του οικισμού του Διακοφτιού ανοίχτηκε πρόσφατα παλιό μονοπάτι που καταλήγει στον Αβλέμονα.  Στην αρχή του μονοπατιού, ένα χιλιόμετρο περίπου νότια του Διακοφτιού, μια ευχάριστη έκπληξη περιμένει τον περιπατητή. 

Άγριες πέτρες υψώνονται σε πολύπλοκους σχηματισμούς κατά μήκος του μονοπατιού. Αν τις κτυπήσεις με άλλη πέτρα παράγουν σύνθετους ήχους με ξεχωριστό τρόπο.

             

Η αλμύρα, οι άνεμοι και τα κύματα έχουν αποσαθρώσει τα βράχια και η χιλιοτρυπημένη και κοφτερή  τους επιφάνεια  "κλαίει" γοερά. 

 Μια όμορφη και εύκολη διαδρομή.  Ιδιαίτερη απόλαυση τα ψηλά κύμματα που κτυπούν τα κάθετα βράχια στα νότια του Διακοφτιού αν διαλέξει κανείς μέρα με δυνατό άνεμο.

Μαγική διαδρομή στα Μητάτα

Ξαναγυρνάμε στα αγαπημένα Μητάτα σε μια διαδρομή πολύ γνώριμη στους φυσιολάτρες του νησιού των Κυθήρων. Εμπλουτισμένη, με ένα πρόσφατα ανοιγμένο μονοπάτι προς την περίφημη ρεματιά των Μητάτων στην οποία η πρόσβαση μετά τις κατολισθήσεις του 2000 ήταν πολύ δύσκολη.  

Πολλά συγχαρητήρια στον τοπικό σύλλογο Μυρτιά και στους άξιους Μητατιώτες που κατάφεραν χωρίς εξωτερική βοήθεια να ανοίξουν και πάλι ένα κομμάτι της ρεματιάς. 

Η διαδρομή είναι εύκολη, ιδιαίτερα ευχάριστη όλες τις εποχές του χρόνου και από κάθε άποψη εφάμιλλη ανάλογων διαδρομών όπως το μονοπάτι των νερόμυλων του Μυλοποτάμου και η ρεματιά του Καραβά. 

Ξεκινάμε από την εκκλησία του Αι Γιάννη του Χαλινωτή,  κτισμένη σε σπηλιά,στα βόρεια των Μητάτων.  Η παράδοση λέει πως ο Αι Γιάννης χαλίνωσε τα φίδια στο νησί και έτσι δεν είναι επικίνδυνα. Στο ναό υπάρχει εικόνα με τα πόδια του Αγίου περιτριγυρισμένα από φίδια. Ανάλογη παράδοση υπάρχει για τον Όσιο Θεόδωρο και την Αγία Ελέσσα. 

Προχωρούμε για λίγο βόρειοανατολικά και στρίβουμε νότια στον πρώτο χωματόδρομο που θα μας οδηγήσει στη Μαύρη Σπηλαία 

Σκαλισμένα στο πετρώδες έδαφος άνετα πατήματα θα μας οδηγήσουν στη Μαύρη Σπηλαία στα αριστερά του χωματόδρομου. 

                     

Νότια της σπηλιάς κτισμένο στο βράχο, το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου

                     

Αφήνουμε πίσω μας τη Μαύρη Σπηλαία και επιστρέφουμε στο κεντρικό χωματόδρομο. Το τοπίο ήπια επιβλητικό με την πλούσια βλάστηση να απαλύνει τους τραχείς όγκους των βράχων

                   

                     

Προχωρώντας συνεχώς νότια φτάνουμε σε συρματόπλεγμα που κλείνει το δρόμο.Το ανοίξαμε προσεκτικά, περάσαμε και το ξανακλείσαμε ελπίζοντας ότι έχει τοποθετηθεί εκεί για να προστατεύσει τα περιβόλια στις όχθες της ρεματιάς, από ζώα. Βρίσκουμε μπροστά μας το στενό μονοπάτι που σε μεγάλο μήκος τρέχει παράλληλα ή και επάνω στο παλιό μυλαύλακο. 

Στα αριστερά του μονοπατιού αντικρίζουμε τον παλιό νερόμυλο, ο οποίος βρίσκεται σε σχετικά καλή κατάσταση με μέρη του μηχανισμού του να κείτονται στο δάπεδο. Με μια μικρή προσπάθεια ίσως θα είχε ενδιαφέρον να αποκατασταθεί. 

Μια σκάλα φτιαγμένη με μεγάλες πέτρες οδηγούσε στα υπερκείμενα περιβόλια, που έχουν πια δασέψει. 

                                        

Στο ύψος του φαραγγιού του Τσάκωνα και έχοντας απολαύσει την υπέροχη φύση αφήνουμε πίσω μας τη ρεματιά και ανεβαίνουμε προς την άσφαλτο κοντά στη Βρύση των Μητάτων.